Drodzy Kochani, za kilka godzin nieodwołalnie skończy się rok 2020, przez brać internetową zwany też rokiem ZOZO – nie tylko od podobieństwa liter do cyfr, ale też od imienia złośliwego demona Zozo, którego ofiarą padają osoby nieumiejętnie posługujące się tabliczką Ouija. Przynajmniej wiadomo, na kogo zwalić wszystkie nieszczęścia, jakie nas w tym roku spotkały. Teraz możemy z nadzieją spojrzeć w rok przyszły, przez analogię do mijającego okrzyknięty już rokiem ZOZI. Co albo kto to jest Zozi – trudno powiedzieć. Wróćmy więc pamięcią do dziecięcych lektur: do powieści fantastycznej Roalda Dahla, której bohater, dobroduszny Wielkomilud, potrafił zesłać człowiekowi dowolne sny. A te sny składały się z czegoś, co w oryginale nazywa się zozimus, a w przekładzie Michała Kłobukowskiego, jeśli dobrze pamiętam, zyskało wdzięczne miano puchoplazmy. „Jeżeli sen jest dobry, to spokojnie czeka, aż się go wypuści, żeby mógł zrobić swoje, a jeżeli zły, to bez przerwy się szałamocze, bo chce się wyrwać”.
W nadchodzącym 2021 roku życzę więc Państwu samych spokojnych snów. Kiedy już wyjdą na wolność, niech zrobią swoje. Niech pozwolą nam podróżować, słuchać muzyki na żywo i znów oglądać prawdziwe przedstawienia w najprawdziwszych teatrach operowych. Niech najgorsze, co nas w tym roku spotka, to pomylenie dat koncertów i festiwali. Takie malutkie, łatwe do przebolenia nieszczęście, które spotkało kiedyś bohaterów książki w moim tłumaczeniu, świeżo opublikowanej nakładem nowego Wydawnictwa Próby. Jeśli chcą Państwo się dowiedzieć, kim był jej autor, zapraszam na internetowe łamy „Tygodnika Powszechnego”: https://www.tygodnikpowszechny.pl/geniusz-z-klubu-hipokrytow-165769. Jeśli Robert Byron wyda się Państwu postacią godną zainteresowania, proszę szukać Europy w zwierciadle bezpośrednio na stronie wydawnictwa (https://wydawnictwoproby.pl/europa-w-zwierciadle/) lub w dobrych, małych księgarniach. Tymczasem, na zachętę, krótki fragment o tym, jak trzej podróżnicy przyjechali nie w porę na Festiwal Mozartowski w Salzburgu. Oraz zdjęcie autora karmiącego przygodną świnkę w Pekinie, w domu jego ukochanego przyjaciela. Jeszcze raz wszystkiego dobrego.
***
„Pierwsze, co usłyszeliśmy po przybyciu do Salzburga, to wiadomość, że festiwal zacznie się dopiero we środę. David się wściekł, Simon zareagował obojętnie. Jeśli o mnie chodzi, przejechawszy sześćset pięćdziesiąt mil w ostatnie trzy dni, cieszyłem się na myśl o spokojnym weekendzie.
Wieczorem po kolacji wyszliśmy do ogrodu, żeby przyjrzeć się kilku parom tańczącym na wykafelkowanym parkiecie wśród drzew obwieszonych wielkimi, niestosownymi w tej scenerii żarówkami. Zespół grał kiepsko, wzmagając wrażenie, że trafiliśmy na poniedziałkowy wieczorek w jakiejś prowincjonalnej tancbudzie.
Nazajutrz obudził nas ustawiczny łoskot tramwajów przetaczających się przez przystanek po drugiej stronie ulicy, urozmaicony muzyką w wykonaniu licznych orkiestr dętych, które paradowały po mieście ze świątecznym zapałem od dziewiątej rano aż do południa. David obrócił się na drugi bok i zasnął ponownie. Ja chwyciłem szkicownik i ołówek, wstałem z łóżka, usiadłem na balkonie i zemściłem się na Salzburgu, kreśląc niepochlebny wizerunek przystanku z kominem fabrycznym w tle”.
Ten egzemplarz trafił właśnie pod dach Sztucznych Fiołków i razem z mnóstwem innych książek cierpliwie czeka na swoją kolej